​studios lazaros

Σημαντικό κεφαλοχώρι και ένα από τα Δημοτικά Διαμερίσματα του νέου Δήμου Βοιών. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και λιγότερο με την κτηνοτροφία την αλιεία και τη ναυτιλία, ενώ υπάρχουν και πολλοί μετανάστες στο εξωτερικό και κυρίως στην Αμερική – Σύλλογος Ελικιωτών <<Ο Άγιος Χαράλαμπος>> - που η προσφορά τους στην ανάπτυξη του χωριού θεωρείται κάτι παραπάνω από ικανοποιητική.

Εδώ ανήκουν ο παραδοσιακός, αγροτικός οικισμός του Αγίου Μάμαντος και ο πανέμορφος παραλιακός οικισμός του Μαραθιά που κατοικείται μόνιμα το χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι παρουσιάζει μεγάλη τουριστική κίνηση.
Φαίνεται ότι η περιοχή, κατοικείτο από πολύ παλιά, από την Μυκηναϊκή εποχή, αφού κατά πολλούς ερευνητές εδώ τοποθετείται η αρχαία πόλη <<Αφροδισιάς>>, που χτίστηκε από τον Αινεία ή από άλλους κατοίκους των Κυθήρων.
Στα νεώτερα χρόνια και πριν την επανάσταση του 1821 – εκτιμούμε γύρω στο 1750 με 1800 – υπήρχε μικρός οικισμός στη σημερινή τοποθεσία Σκόπελες, που ονομαζόταν Σκόπελες ή Καλύβια και κατοικείτο από ποιμένες ( βοσκούς ).
Οι Σκόπελες ή Καλύβια καταστράφηκαν ολοσχερώς από τους Τούρκους, οι ηλικιωμένοι θανατώθηκαν όλοι, ενώ οι νέοι πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής.
Μετά την επανάσταση του 1821 και την απελευθέρωση, οι πρώτοι οικιστές ήρθαν από τη Μάνη, ήταν κτηνοτρόφοι και εγκαταστάθηκαν στη δυτική πλευρά του βουνού ( Μαραβελιάνικα), φτιάχνοντας τις καλύβες τους και τις στάνες τους σε αραιή διάταξη. Σιγά-σιγά ήρθαν και άλλοι άποικοι από τα Κύθηρα και απ’ τα νησιά του Αιγαίου και ο οικισμός μεγάλωσε.
Μεταξύ των νέων οικιστών, ήταν και ένας απ’ τα Άλικα της Μάνης. Κατοίκησε κι αυτός σε μια καλύβα στα Μαραβελιάνικα. Τα βράδια κι αφού μάζευαν και έκλειναν τα ζώα τους στις στάνες, μαζεύονταν οι βοσκοί πότε στην καλύβα του ενός και πότε του άλλου ( βεγγέρες ). Όταν πήγαιναν στην καλύβα του Αλικιώτη, έλεγαν πάμε στον Αλικιώτη, και εκ παραφοράς με τον καιρό, πάμε στον Ελικιώτη. Από εκεί ονομάστηκε και το χωριό Ελίκα.
Στο χρυσόβουλον (Νεαρές- νόμοι) του Μανουήλ Παλαιολόγου, αναφέρονται όρια εκτάσεως που παραχωρούνται στην Μητρόπολη Μονεμβασίας (7 Εξαρχιών). Εκεί συναντάμε και το όριον με την ονομασία Ελικόβουνο, το οποίο θεωρούμε ότι είναι το σύμπλεγμα των βουνών : Αγίου Γεωργίου – Αϊτοφωλιάς – Χερώματος – Ψηλού βουνού, που μοιάζουν σαν Έλικας. Πράγματι ως το 1923 η Ελίκα υπαγόταν στο Δήμο Μονεμβασίας και είχε πάρεδρο. Μετά το 1923 γίνεται αυτόνομη κοινότητα. Έτσι μπορούμε να υποθέσουμε ως δεύτερη εκδοχή, από το Ελικόβουνο, ότι το χωριό ονομάστηκε Ελίκα.
Στο κέντρο του χωριού, βρίσκεται ο μεγαλοπρεπής ναός του Αγίου Χαραλάμπους (νέος ναός), ο οποίος άρχισε να χτίζεται το 1912 και ολοκληρώθηκε το 1958 με τη συνδρομή του Συλλόγου Ελικιωτών Αμερικής <<Ο Άγιος Χαράλαμπος>>.
Ο παλαιός ναός του Αγίου Χαραλάμπους, που βρίσκεται κοντά στον πρώτο οικισμό των Μαραβελιανίκων, χτίστηκε το 1850 με την προσωπική εργασία των κατοίκων. Άλλες μικρές εκκλησίες και ξωκλήσια είναι : Ο Άγιος Ευστράτιος (Αστράτηγος), Ο Άγιος Γεώργιος, Η Αγία Σωτήρα, Η Κοίμηση της Θεοτόκου και της Ζωοδόχου Πηγής
Ο πρώτος ιερέας στην κοινότητα της Ελίκας ήταν ο Νικόλαος Τσιγκούνης που ήρθε από τα Κύθηρα και ακολούθησαν : ο Κων/νος Τσιγκούνης, Ο Αναστάσιος Κουσούλης, Ο Δημήτριος Τσιγκούνης του Κωνσταντίνου, Ο Κων/νος Τσιγκούνης του Ιωάννου . Νικόλαος Μέντης του Αντωνίου. Και  ο σημερινός εφημέριος Μιχάλης Χαραμής του Παναγιώτη.
Το πρώτο Δημοτικό Σχολείο λειτούργησε γύρω στα 1850, σε οίκημα κοντά στον παλαιό Άγιο Χαράλαμπο. Το νέο Δημοτικό Σχολείο, ανεγέρθηκε το 1924 και χτίστηκε από γκρίζο γρανίτη, με δωρεές κυρίως των Ομογενών.
Το 1974 ολοκληρώθηκε και το κοινοτικό κατάστημα της Ελίκας, με τη βοήθεια όλων των απανταχού Ελικιωτών.